Jaren geleden kochten wij een stukje grond met een houten zomerhuisje. Leuk voor de kinderen, even weg uit de uitlaatgassen van de stad. Het huisje is in die dertig jaar vrijwel hetzelfde gebleven. Zo niet de tuin.

 We richtten al ons enthousiasme op de toen nog kale vlakte met hier en daar een boom, kochten een boekje '50 Tuinideeën in kleur' en probeerden op trial-and-error basis wat er wilde groeien.

We hoorden niet tot de preciezen, de aangeharkte borders rondom een gazonnetje in het dorp leken vooral bedoeld te zijn om de buurman de loef af te steken.

 

Bovendien waren we er te weinig om het echte vak onder de knie te krijgen.

Maar we wisten wel precies wat we wilden: een moestuin, een appelboom én een perenboom, een treurberk naast een vijvertje, een druif, een walnoot, een bloemenborder, een zandbak, een schommel, een pergola met klimplanten, kortom alles wat een tuin leuk maakt.

Veel daarvan is er gekomen, veel is er ook weer verdwenen. We hebben talloze struiken en planten geprobeerd die vervolgens na de winter niet meer opkwamen. Rozen werden en worden door de herten opgegeten. Mollen (vroeger konijnen) maken het grasveld tot een hobbelig terrein.

In de loop van de tijd hebben we geleerd elke hang naar precisie op te geven. Nu staat er wat er wil groeien. Tussen de berken en dennen kwamen eiken op, die na jaren weer gekapt moesten worden. Zo ook de populieren. De vlieren en krenten aan de rand leveren elk jaar een strijd met de hazelaars. Het onkruid is wondermooi.

De rekkelijkheid heeft definitief gezegevierd, waardoor we onze activiteiten kunnen beperken tot het grasveld, de vijver, twee bloemenborders en enkele hangmanden. Voor de rest is het zaak veel terug te snoeien omdat het anders een jungle wordt.

 

 

 

 

 

 

 

Maar wat een wonder, de appelboom die al die jaren een mager bloemetje voortbracht (misschien hadden we er twee moeten neerzetten voor de bestuiving, zei een kennis) maar die we nooit wilden weghalen, kreeg deze lente enkele volledige bloesemtakken en draagt nu zijn/haar eerste redelijk grote appeltjes.

Zo zie je maar, ook rekkelijkheid wordt beloond.