Ik miste de vink. In de lente trekt de vinkenslag de aandacht omdat het bijna spreektaal is. Het driedelig trrrrr - tji-tji-tji-tji-tji - wrotjeto, alsof de vink je iets vertrouwelijks toeroept. Daarmee is in gedachten het contact gelegd en probeer ik te ontcijferen wat hij zegt. Je kunt daar de hele dag mee bezig zijn. Vooral het laatste deel, het wrotjeto, is een uitdaging. Watjekoe, what-to-do, wratjetoe, grotjedo, het is het allemaal net niet.

Ik weet dat Gerrit Krol zijn vink de woorden 'is-d'laatste-keer' in de mond heeft gelegd, en dat er vinken in Zuid-Frankrijk zijn die dit laten volgen door een ophaaltje 'maar-niet-heus' (Karel Knip in NRC, jaren geleden), en dat bewijst maar weer eens hoe regionaal de vinkenslag is.

Mijn vink heeft een bijna Engels accent, een bekakt, aardappel-in-de-keel geluid. Het wrrratjetoe, met volle mond uitgesproken, klinkt ongeveer als rich-to-do. Het is het beste wat mijn mensenbrein kan reproduceren.

Dan wordt het zomer en ik merk dat het geluid verandert, alsof de vink de baard in de keel krijgt. De toonhoogte zakt, de roep verliest zijn scherpte en indringend appèl. Zoals de tuin tot rust komt na een explosie van voorjaarsgroei, zo houdt ook onze vink het langzamerhand voor gezien.

Na de zomer is hij weg, richting Frankrijk. Het nest is gebouwd, gevuld en verdedigd. Het is niet meer nodig om je uit te sloven. De vink neemt vrij.