Critici noemden dit boek beklemmend en dat is het ook. Hoofdpersoon Christiaan Beck twijfelt niet, zoekt niet naar enige zin in het leven. Hij wéét dat alle hoop illusie is en alles wat hij meemaakt, bevestigt dat. Hij wanhoopt ook niet, maar is juist redelijk tevreden met deze constatering. Dat leidt soms tot humoristische scenes.

Maar hoewel ik het streven van Beck naar een illusieloos bestaan kan volgen, kan ik me uiteindelijk niet in hem verplaatsen. De passie waarmee keer op keer de vergeefsheid van het bestaan wordt uiteengezet, gaat op den duur tegenstaan. Ja, nu weten we het wel!

Literatuur mag verontrusten. En ik gun Beck/Grunberg zijn nihilistische kijk op de wereld. Maar lk mis iets. Troost is misschien wat teveel gevraagd, maar enig medeleven met Christiaan Beck had ik wel op prijs gesteld, Arnon.

Tekening: Eliane Duvekot

Wat vinden anderen van dit boek? Ik ben benieuwd naar jullie reacties.