De laatste groep heeft van veraf gezien een onduidelijke taak. Je hoort alleen een regelmatig tikken op de stenen. Het lijkt er nog het meest op dat ze de in visgraat gelegde steentjes die wellicht iets opgewipt zijn, in het gareel tikken.

Het resultaat is een smetteloos vlak trottoir, waarop een rollator, wandelwagen of rolschaats overheen kan glijden als was het een tegelvloer. Want wij willen hier geen ongelukken!

 

 

Tegeltikken lijkt mij een secuur werkje, over een honderd meter doet hij toch wel een uur of twee. Je moet de steen die een kwart centimeter hoger dan de volgende ligt, haarfijn kunnen opsporen. Je hoort het aan het geluid van het tikken: die ligt goed, die niet.

 

Het vereist concentratie en je kunt het dan ook niet al te lang achter elkaar doen. Onze tegeltikker neemt regelmatig een minuutje pauze. Voor je het weet tik je te hard en kun je weer opnieuw beginnen.

 

Later op de dag kijk ik verbaasd naar de steentjes: ze liggen in cement. De tegeltikker moet iets anders gedaan hebben.

En inderdaad: de dame van het internetcafe geeft mij de oplossing van het raadsel.

 

Ra, ra, wat doet een tegeltikker? Weet jij het?