Beeld: Robert Jan Donker

Uit een recent onderzoek blijkt dat mensen na hun veertigste meer non-fictie gaan lezen. Ik herken dat! Non-fictie lees je omdat het onderwerp je interesseert. Bij een verhaal gebeurt het steeds vaker dat halverwege mijn interesse in de hoofdpersoon inzakt. Het is dan de stijl en de woordkunst van de schrijver die me bij het verhaal moeten houden. Reve kon dat, Campert kan het ook, op een andere manier. Carmiggelt, door de precisie op de centimeter. John Irving, op vakantie.

 

Het is ook een soort tijdgebrek, een gevoel waar ik me steeds vaker op betrap. Als het boek me niet meer boeit, waarom zou ik er dan mijn tijd, die met het ouder worden steeds sneller gaat, aan besteden?

 

 

 

En wat ik ook merk, is dat ik toch minstens een paar keer heb moeten kunnen lachen. Dat is inderdaad iets van de laatste jaren. De wereld stemt je al niet optimistisch, en om dat ook uitentreure op schrift gesteld te zien? Nou, nee.

Toen ik een twintiger was, kon ik een boek mooi vinden omdat het precies de ontoereikendheid van het leven beschreef (ja, dat denk je dan!). Nu, veertig jaar later, wil ik graag dat de schrijver mij ook een hart onder de riem steekt

.