Maar mijn geboortehuis is voor mij een gesloten boek. Ik heb er geen foto's van en of het nog bestaat is nog maar de vraag. Mijn ouders waren jong en optimistisch toen zij begin jaren '40 in Nederlands-Indië naar Nieuw-Guinea (nu Irian Jaya) verhuisden. De rimboe in, naar een buitengewest, waar mijn vader als arts werd gestationeerd.

Mijn moeder, ook arts, was toen al zwanger van mij, en haar collega's in Batavia raadden het haar sterk af. 'De rimboe, An! Waar begin je aan?'

 

 <<< Hier

 

 

Maar ze was jong en ze wou wat. Dus verhuisden mijn ouders naar Tanah Merah aan de rivier de Digul en runden daar het ziekenhuis. Mijn vader ging mee op patrouille, mijn moeder hield het thuisfront. En ik begon daar mijn leven, het doktershuis was mijn geboortehuis.

 

Een jaar later werd mijn vader overgeplaatst en ik heb dus niets van het buitenleven in Tanah Merah meegemaakt. Ik heb ook nooit de behoefte gehad er later nog eens terug te keren. Natuurlijk lag dat ook aan de onbereikbaarheid van het gebied, maar mijn ouders hebben zich ook niet aan de plaats gehecht en er nooit heimwee naar gehad. Het waren roerige tijden, de oorlog begon, mijn vader verdween naar een interneringskamp.

 

Toch blijf je nieuwsgierig hoe het eruit heeft gezien. Zou er nog een doktershuis staan? Was het echt een rimboe, of toch nog een redelijk bewoonbaar dorp aan de rivier?

 

Google Earth geeft antwoord. Ergens in de uitgestrekte bossen in het zuiden van Irian Jaya, aan de rivier de Digul, ontwaar ik een paar huizen op de plek waar volgens de geografische kaart Tanah Merah ligt. Mwah, het is er groen en verder is er weinig te zien.

 

 

 

Ik moet het nog steeds van mijn verbeelding hebben.

Ik bedenk dat daar vast nog wel behoefte aan een regionaal ziekenhuis zal zijn, aangezien de plaatsnaam ook op moderne kaarten staat aangegeven en er in geen mijlen in de omtrek een andere, grotere plaats is. Dus het huis kan er ook nog staan, want in Indonesië wordt niets verbouwd wat nog dienst kan doen.

 

Ik stel mij ook voor dat er nog steeds eenmaal per maand een boot de rivier komt opvaren, met post en levensmiddelen, en dat de plaatselijke toko door een Chinees gerund wordt.

En ongetwijfeld worden er nog steeds kinderen geboren.