Ik pakte voor de site van Boekcitaten (voor wie het niet kent: een site waar je citaten uit boeken moet raden, ga er eens kijken!) het boek van Salinger uit de kast: Vanger in het graan.

Jaren geleden had ik de oorspronkelijke, Amerikaanse versie gelezen. Mooi proza, die prachtig vastgehouden landerigheid, maar de puber Holden Caulfield bleef voor mij toch een Amerikaanse puber, met Amerikaanse hang-ups. Hoe oud was ik zelf? Ergens in de 30, schat ik.
Later kocht ik de Nederlandse vertaling (van Johan Hos uit 1989), meer omdat het een mooie gebonden uitgave was en een aanbieding, en zette die naast de Amerikaanse pocket uit 1962.

                        

En nu raak ik opnieuw geboeid door het verhaal, in de vertaling. Sterker nog, ik kan me beter in de hoofdpersoon inleven dan ik me van vroeger herinner. Waar ligt dat aan? Ik heb Amerikaanse literatuur altijd het liefst in het Engels gelezen. Dichter bij de bron. Nu kreeg ik het gevoel dat door het Nederlands de hoofdpersoon meer diepte kreeg, meer een jongen van vlees en bloed werd. In mijn eigen taal kom ik toch nog dichter bij de bron.

Ik moet dus toegeven dat ik liever een vertaling lees dan de oorspronkelijke tekst! Komt dat nou door de uitstekende vertaling of is het een kwestie van ouderdom?