Met het oog op 1 januari train ik mijzelf alvast in goede voornemens. Ik heb op diverse websites gelezen dat een goed voornemen zowel haalbaar als meetbaar moet zijn.

Dus als ik eindelijk eens elke dag een frisse start wil maken 's ochtends, in plaats van zo nu en dan heel laat en dan weer heel vroeg op te staan, al naar gelang de wisselingen in mijn biologische ritme, dan moet ik mij dus niet voornemen elke avond voor 12 uur naar bed te gaan (niet haalbaar) of ten minste steeds op dezelfde tijd naar bed te gaan (niet meetbaar, want ik kijk 's nachts nooit op de wekker). Dit goede voornemen valt dus af.
Het is ook niet haalbaar elke dag met de ochtendgymnastiek van Nederland 1 te beginnen (niet leuk). Ik heb al diverse afleveringen op band staan, zodat ik ook om half 10 met armzwaaien kan beginnen, maar je moet er zin in hebben. Niet dus.

Het is dom, ik weet het. Toch stemt de gedachte dat het kán, me wel tevreden. Het is leuk je voor te stellen hoe een goede start je hele dag soepeltjes laat verlopen. Met voldoening vanwege het uitgeslapen gevoel doordat je inderdaad op tijd naar bed bent gegaan etcetera etcetera. Je krijgt er een geluksgevoel bij, bij die gedachte alleen al.
Goede voornemens maken gelukkig. Domweg gelukkig.