Schapen, zo is aangetoond, herkennen elkaar aan het gezicht. Een schaap ziet ook of een ander schaap zich gelukkig voelt of niet. Schapen onthouden zelfs menselijke gezichten waarmee ze voor mij een eind in de huis-en tuindierenhiërarchie opschuiven. Helaas heb ik nooit een schaap als huisdier gehad. Een hond, katten, konijnen en een speciaal soort ratjes, dat waren de dieren die we in huis haalden. Daarvan gaf alleen de hond blijk van herkenning, maar of het nou op het gezicht was, of op de stem of op de reuk, dat was niet goed te onderscheiden. Onze hond reageerde op alles. De katten keken wel naar ons, maar eigenlijk alleen naar wat we aan voedsel te bieden hadden. Over de rest van onze huisdieren valt niets opmerkelijks te vertellen.

Maar nu is er het schaap! In de wei kijken schapen naar elkaar. Wat zien ze dan? Met enige moeite zou ik wel twee schapengezichten uit elkaar kunnen houden, maar dertig? Hoe doet een schaap dat?
Het valt niet te ontkennen: hier toont het schaap zich superieur aan de mens. En bovendien zijn ook de menselijke gezichten voor het schaap te onderscheiden. Het is dus niet zo dat voor het schaap alle mensen op elkaar lijken, zoals voor een Nederlander alle Japanners op elkaar lijken. Nee, het schaap herkent ons!

Ik kijk de wei in. Ik zie dertig schapen terugkijken. Ik ben gezien en niet onopgemerkt gebleven.